Living Pretty Cooking Center / Refrigerator 1987

 

Dlaczego zbierasz lalki? Nie ma się co czarować, kolekcjonowanie lalek to jedno z najbardziej specyficznych hobby, z którym ja sama się zetknęłam, dlatego nie mogę być zaskoczona gdy to pytanie pada, a pytający wcale nie musi go zadawać z chęci skrytykowania mnie, że oto jestem przecież dorosła, a bawię się zabawkami  dla dzieci, że może jestem infantylna i ogólnie coś jest ze mną nie tak, albo, że mam za dużo pieniędzy i nie wiem co z nimi zrobić. Myślę, że to pytanie wynika ze zwykłej ludzkiej, bardzo naturalnej ciekawości. Pytający jest ciekawy, bo nie do końca rozumie (ja nie rozumiem jak można lubić łowić ryby, z szacunkiem dla wędkarzy, nie rozumiem, ale szanuję, przez duże SZ).

Można pytaniem odpowiedzieć na pytanie (to bardzo wygodne): A dlaczego Ty robisz zdjęcia? No… na pamiątkę. Otóż moje lalki też są na pamiątkę. Są jak zdjęcia, mają za zadanie zatrzymać czas (plastik dłuuuugo się rozkłada), zamrozić radosną chwilę, która niestety mija akurat właśnie kiedy trwa. Zatrzymanie czasu niekiedy dzieje się nawet bez naszego czynnego udziału, bez intencji i bez aparatu. Powracamy w znajome miejsce, na przykład mijamy nasze dawne liceum i oto przypomina nam się pierwsza miłość (jak to on miał na imię? Miał czarne włosy i brązowe oczy…), lub też słyszymy starą piosenkę (o przy tym kawałku piłam moje pierwsze piwo, jakże ono smakowało… jak dorosłość). Mijamy piekarnię w naszej rodzinnej miejscowości, nagle zapachniało pączkiem – ach, co rano, gdy szłam do szkoły tak właśnie pachniało, tylko pączek kosztował wtedy dużo mniej.

Mój zestaw Living Pretty, który dziś przedstawiam też jest swoistym naczyniem, w którym przechowuję wspomnienia, zamrożoną chwilę, radosny moment. Pewnie już go opisywałam, ale lubię wspominać, czemu sobie odmawiać przyjemności? Living Pretty Cooking Center oraz Refrigerator to prezenty od mojej babci. Babcia podarowała mi je gdy miałam lat kilka, może 6, może 7. Przepadły oczywiście, ale rok temu udało mi się je odkupić i gdy tak trzymałam dwa pudełeczka w dłoniach, dosłownie cofnęłam się w czasie. Znów siedziałam na dywanie w mieszkaniu babci i trzymałam takie same pudełeczka. (Dostałam wtedy zestaw kolorowych, pachnących długopisów i przysięgam, że gdy to piszę autentycznie czuję ten trochę chemiczny cytrynowy zapach.)

Zastanawiałam się czy lalki, które uśmiechają się ze zdobiących je zdjęć również znajdują się w środku. Nie rozumiałam co to znaczy „Doll not included” i oczywiście lalek nie znalazłam, ale moja wierna Superstar 88 towarzyszyła mi wszędzie gdzie się nie wybrałam i oczywiście do babci też ze mną pojechała. Po latach wraz z babcią wspominałam tę chwilę. Babcia przyznała się wtedy, że mebelki „przemyciła” na lotnisku. Kupiła je za granicą i oczywiście taki luksus jak oryginalne meble od Mattel mógł zostać skonfiskowany, bo celnik na przykład upatrzył go sobie jako idealny prezent na gwiazdkę dla swojego dziecka. W PRL-u takie praktyki były na porządku dziennym. Ja niedowierzałam, a babcia śmiała się perliście z niedorzeczności takiej sytuacji. Babci już nie ma. Jest chwila zamrożona w kawałku plastiku. Zamiast fotografii

Zrobiło mi się smutno, bo myśl gdy ją puścić szybuje. Przelatuje od miejsc radosnych, po te bardziej przykre, ale i te pierwsze i te drugie są cenne. No to czas się rozchmurzyć i skupić na plastiku! W końcu radości miałam co niemiara gdy w odmętach Internetu odnalazłam te zestawy w pięknym stanie, wcale nie wyblakłe, nie połamane, prawie całkowicie kompletne i do tego w tych pudełkach. Autentycznie, nigdy wcześniej nie zależało mi tak bardzo na samych pudełkach. O jakości, o ilości akcesoriów pisać nie będę, wszystko widać na zdjęciach. Meble umieściłam w domku Fold’n Fun House i poszłam do witrynki w poszukiwaniu jego mieszkanki. Wyciągnęłam z niej jedną z moich ulubienic, lalkę, o której mało kto wie, że istniała – JCPenney Enchanted Evening, po czym zmieniłam koncepcję, zgarnęłam Głupka i postanowiłam, że domek to jego Mojo Dojo Casa House, że Barbie wcale tam nie mieszka, tylko w piątkowy wieczór wpadła do niego na kolację i na film na VHS.

Głupek bardzo się starał, wysprzątał dom, kupił szampana, upiekł szarlotkę, wyciągnął najlepszą zastawę, a na kolację miał być indyk. To ostatnie nie wyszło. Barbie wyglądała jak półtora miliona dolarów (inflacja). Głupek zajął się konwersacją tryskał erudycją i inteligentnym humorem (żadnych sucharów o tym, jak baba poszła do lekarza). Z tego wszystkiego zapomniał o indyku, który wysuszył się jak w Witaj Święty Mikołaju. Co za wtopa, Głupek był zdewastowany. Kompromitacja! Takich rzeczy się nie robi, kiedy na kolację przychodzi do Ciebie taka szprycha jak Barbie, a Ty jej chcesz pokazać, że jesteś nie tylko mucho macho, ale również umiesz gotować!

Barbie była bardzo wyrozumiała, pocieszyła Głupka i zadzwoniła do California Dream Barbie aka Weird Barbie (no nie mogę, Młoda ją tak nazwała i teraz ja już nie potrafię uniknąć skojarzenia, bo California ma spojrzenie szaleńca). California zjawiła się w minutę dzierżąc dwa Happy Meale i pizzę. Barbie i Głupek zżarli fast foody, przepili szampanem i puścili z VHSa najpierw Top Gun, a później Laleczkę Chucky i bawili się świetnie. Przed tym jednak Barbie założyła fartuszek i pomogła Głupkowi posprzątać po kolacji i wywietrzyć Mojo Dojo Casa House. Włosy miała woniejące spalonym indykiem, którego zapach przebijał się nawet przez Chanel no 5, ale wieczór i tak był idealny. Nie powiem Wam co dalej robili. Do miłego. PS. Dzięki motywacji, którą od Was dostałam dziś udało mi się wrzucić na bloga aż dwa wpisy! PS.PS. Załączam zdjęcie pobojowiska towarzyszącego sesji zdjęciowej i zapewniam, że żadna lalka w niej nie ucierpiała.