Podróż Sentymentalna II

 Lipiec był dla mnie ciężki, wycieńczający, drenujący. Nie obyło się bez szpitali i niewiele brakowało, a wydarzyłaby się tragedia. Na szczęście gdzieś tam czuwała Boża Opatrzność i ratunek przybył na czas. Po ciężkich chwilach udało nam się wyjechać na urlop i chociaż na wyjazdy nigdy nie zabieram lalek, bo rzadko mam dla nich wtedy czas, to w tym roku postanowiłam go trochę wygospodarować i zrealizować zamiar powzięty już dawno.

W drodze na Mazury zrobiliśmy przystanek w naszych rodzinnych stronach, gdzie znajduje się park, a w nim przepiękny dworek z drugiej połowy XVIII wieku. Niegdyś mieściło się tam przedszkole, do którego uczęszczałam. Przedszkole przeniesiono, a pałacyk niszczał. Jeszcze cztery lata temu bardzo nad tym ubolewałam, na szczęście od tego czasu dworek odrestaurowano z funduszy europejskich i obecnie znajduje się tam miejski Dom Kultury, bo Koźminek w ubiegłym roku odzyskał prawa miejskie.

Spacer nie był długi z obawy o rekonwalescenta, ale kilka zdjęć udało mi się zrobić na tle tego przepięknego budynku. Miałam też ogromne szczęście – pałacyk był otwarty, a sprzątająca w nim przemiła Pani pozwoliła nam go zwiedzić. To była prawdziwa podróż do przeszłości. Po ponad trzydziestu latach znowu mogłam odwiedzić sale, w których kiedyś uczyłam się pierwszych literek i oczywiście bawiłam się Barbie z koleżankami. Sale wydawały mi się wtedy większe, oczywiście wyglądały inaczej, pełne zabawek i stolików. Moja salka niestety była zamknięta, obecnie znajduje się w niej biuro administracji, ale zwiedziłam za to górne piętro, które kiedyś było zamieszkane, więc dzieciom nie pozwalano się tam kręcić. Dziecięca wyobraźnia oczywiście dopisała sobie lepszy scenariusz- piętro zamknięto z obawy przed grasującymi tam duchami.

Choć nie mam żadnych zdjęć wnętrz pałacyku, to otaczający go wspaniały ogród stanowił przepiękne tło dla mojej Superstar. Ta Barbie jest moją ulubioną i jednocześnie najcenniejszą w mojej kolekcji. Zazwyczaj obchodzę się z nią jak z jajkiem – uważam by nie potargać jej włosów czy nie pognieść sukienki, nie wystawiam na słońce, żeby nie pożółkła i w ogóle rzadko zabieram ją z sobą gdziekolwiek, ale która lalka nadawałaby się do tej sesji lepiej niż ona? To właśnie Superstar 88 była moją pierwszą w życiu Barbie i to ją zabierałam z sobą do przedszkola, gdzie zapewne zgubiłam jej szpilki.

Pakując pospiesznie lalki schwyciłam jeszcze Fair Valentine 1997. Lalka przepięknie odnalazła się w scenerii. Wahałam się też czy nie zabrać z sobą Victorian Barbie with Cedric Bear oraz Mrs. P.F.E. Albee, ale wiedziałam z góry, że będzie ograniczał mnie czas. Jak widać, koniecznie muszę powrócić do pałacyku z moimi lalkami i razem z nimi odbyć trzecią sentymentalną podróż, może tym razem również po wnętrzach budynku. (Tą pierwszą podróż cztery lata temu opisałam o tu, na zdjęciach widać podupadający wtedy pałacyk oraz trzy lalki. Wtedy też nie zabrałam z sobą żadnego winylu do walizki, a Barbie z fotografii nabyłam na miejscu – jak dobrze, że jest OLX).

Wpis uzupełniam zdjęciami z Mazur, z ogrodu okalającego domek, który wynajmowaliśmy. Niestety trudno się robi zdjęcia lalkom gdy rozrabiający obok Młody próbuje usilnie zeżreć owoce cisa (cisu??), wrednego i toksycznego, który tworzył żywopłot za pałacykiem. Gdy Młody wreszcie stracił zainteresowanie trującą rośliną, postanowił ubrudzonymi ziemią rączkami poprawić fryzurę Superstarce …. Eeeech. Jest jak jest, miłego oglądania!