Sun Sensation Barbie 1990 Malaysian

Dzisiejszy wpis będzie tym z gatunku sentymentalnych, bo dotyczy lalki z moich lat dziecięcych – Sun Sensation Barbie 1990 wersja malezyjska. Wiem, zarzekałam się, że jej nie kupię nawet mimo faktu, że posiadałam taką w dzieciństwie, bo to plażówka, a ja plażówek nie zbieram, ekhm, pomijając Sun Sensation Skipper, Wet’n Wild Skipper i Swim Suit Jazzie, taaaaak. A jednak gdy Sun Sensation Barbie Malaysia pojawiła się na horyzoncie, nie potrafiłam się oprzeć jej złotemu blaskowi i bardzo się z tego cieszę.

Z Sun Sensation Barbie wiąże się pewna historia z mojego dzieciństwa. Złocię dostałam od rodziny z Nowego Jorku, która przysyłała mi paczki mniej więcej dwa razy do roku uprzednio fotografując wszystkie dobra, nie oceniam, każdy ma swoje dziwactwa. Z poniższej fotografii wynika, że Złocia przybyła do naszego Kraju nad Wisłą razem z Cool Looks, ale w moje ręce trafiła znacznie później. Paczki wysyłane były najczęściej na adres moich Dziadków, a oni byli zdania, że dobre rzeczy należy mi racjonować, bym mogła dłużej się nimi cieszyć. Teraz, jako osoba dorosła dostrzegam w tym postępowaniu mądrość i rozsądek, ale jako dziecko wcale go nie akceptowałam i otwarcie się przeciwko niemu buntowałam.

Jako dzieciak byłam cwana. Dobrze wiedziałam kiedy mogę się spodziewać paczki z Ameryki, znałam też skrytki i schowki w domu Babci i Dziadka, którzy nie mieli ze mną łatwo, bo wciąż musieli wymyślać nowe. Złocę ukryli w tak sprytnym miejscu, że nie tylko ja jej nie znalazłam, oni też nie mogli. Lalka odnalazła się dopiero gdy listonosz dostarczył kolejny wielki karton z charakterystycznym orzełkiem USPS, a Dziadkowie musieli część jego zawartości pochować na później. Wtedy właśnie dostałam Złocię – moją ostatnią Barbie, a także zestaw mebli, którego długo nie potrafiłam zidentyfikować. Jest to Beverly Hills Sunset Garden z 1990 nieznanego mi producenta.

 źródło: https://pl.pinterest.com/pin/294915475592395952/

Od razu zorientowałam się, że Sunset Garden to nie produkt Mattel’a, ale bardzo mi się spodobał. Wykonany był bardzo starannie i odpowiadał skalą Barbie. Nie ma wątpliwości, że nieznany mi producent wzorował się na Dream Furniture z lat 80-tych pomijając funkcję spania w sofie i wykreślając z planu fotel, ale za to oferując przytulność w ilościach hurtowych. Pamiętam miękkie podusie i dywanik, a także obszyty koronką kwiatowy obrus. W zestawie nie brakowało też akcesoriów drobnych takich jak 4 ramki na zdjęcia – każda inna! Moje ulubione elementy to imponujących rozmiarów lampa oraz „kryształowe” wazony – mój zestaw posiadał jeden nadliczbowy i pamiętam, że wcale nie były one identyczne. Dziś na próżno szukać takiego rozmachu i jakości produktów markowych, jakie wtedy przedstawiała … no cóż, podróbka!

Dobra, cztery akapity za mną, a ja jeszcze nie przeszłam do sedna i już prawie zapomniałam o czym tak naprawdę piszę. Tak to jest, gdy się człowiek zanurzy w miłych i odległych wspomnieniach. No to o czym ja? A tak, Złocia. Pamiętam ją doskonale, gdy oswobodziłam ją z wąskiego kartonika, ogromnie mi się spodobała. Była zupełnie inna niż moje 3 pozostałe Barbie przez swoją głęboką opaleniznę, proste rączki jak u Fashion Play, krzykliwy makijaż oraz strój kąpielowy, wielkie kolczyki w kształcie gwiazdek i ten naszyjnik! Była i szczotka, a ja jako dzieciak miałam bzika na punkcie tych szczotek! Pomadki z poniższej reklamy nie było, nie wiem o co chodzi z tymi szminkami, ale niezależnie od kraju produkcji, do niektórych lalek były dołączone, a do innych nie.  Bardzo podobały mi się saranowe włosy Barbie z wplecionymi złotymi pasemkami. Pamiętam doskonale ogromne oczy i tą szminkę w kolorze Magenty z perłowym połyskiem. To właśnie kolor ust lalki zapadł mi w pamięci najgłębiej.

Myśl o kupieniu lalki dojrzewała we mnie jakiś czas, przeglądałam aukcje na Ebay’u, ale mojej Malezyjki było jak na lekarstwo. Natomiast Chinki, charakteryzujące się wysokim czołem i lekko transparentnym kolorem winylu główki występowały w wielkiej obfitości. Sun Sensation produkowano również w Indonezji, a lalki te podobne są do Malezyjek, przy czym mają jakby zaburzone proporcje twarzy. Wreszcie moja Barbie pojawiła się na OLX, dokładnie taka sama jak moja dziecięca. Magenta na ustach jest, naszyjnik jest, kolczyków brak, strój z przetarciami, reszta w świetnym stanie, BIORĘ!

Barbie oczywiście dostała ode mnie obligatoryjne buty, których brak był jedynym rozczarowaniem, jakie czekało mnie po otwarciu pudełeczka te 25 lat temu. Mimo tego, że o moje lalki zawsze dbałam, ich buty ginęły w niewyjaśnionych okolicznościach, ech. Mimo tego braku, Sun Sensation jest jedną z tych serii, które chciałabym uzbierać w całości, choć najbardziej zależy mi na Jazzie! Tymczasem ogromnie cieszę się z Barbie, jak ja mogłam pomyśleć, że nie ma dla niej miejsca w mojej kolekcji?! Ta lalka sprawia, że chichoczę jak dzieciak! Barbie wspaniale prezentuje się w słońcu, poniższe zdjęcia zrobiłam przy bardzo ciepłej, acz wietrznej pogodzie, Barbie „chyli się ku upadkowi” w bardzo dosłownym znaczeniu.

Niestety zdjęcia w plenerze sporo mnie kosztowały i w rezultacie nie wiem kiedy znów pojawi się nowy wpis. Sesja plażowa była nagłą inspiracją podczas otwarcia sezonu piaskownicowego 2020. Kurier przywiózł wyczekiwaną od dawna piaskownicę i nowy, czyściutki piasek drobny jak mąka. Dziatwa popiskiwała radośnie, a ja uwieńczałam wesołe harce. Schwyciłam też Złocię, wetknęłam w piasek i pstryknęłam kilka pośpiesznych zdjęć, bo przecież obiekty żywe wdzięczniejsze. W pewnym momencie zostawiłam aparat w miejscu, jak się później okazało, dostępnym dla małych, sprytnych rączek malucha i poszłam odłożyć Złocię na miejsce. Szczegółów wypadku nie znam, dość, że aparat nie nadaje się do naprawy. Mój Mąż podjął nawet jedną, desperacką próbę reanimacji, ale piasek i jak mniemam, upadek na twardą kostkę brukową, zrobiły swoje. Przedwczesny kres aparatu (nazywanego przez Męża starym rzęchem) zbiegł się z od dawna spodziewanym końcem funkcjonowania telefonu, który obecnie jest w stanie agonalnym, ale pociesza mnie fakt, że współczesne telefony robią zdjęcia znacznie lepsze, niż mój zdechły aparat, więc może połączę dwie funkcje w jednym urządzeniu. Niechętnie to zrobię, bo ze mnie człowiek „analogowy”, wiecie, telefony do dzwonienia, aparaty do robienia zdjęć, ale cóż zrobić, postęp jest nieunikniony. Na koniec cała czwórka moich lalek z dzieciństwa znów w komplecie! Pozdrawiam Was cieplutko i wiosennie!