Takara Kimono Jenny 1986

Jestem śmiałą marzycielką. Tak na przykład, snuję odważnie pewną fantazję, że kiedyś uda mi się zdobyć Beauty Secrets Christie. Marzenia tego typu zawsze okraszone są gorzkim realizmem i ilekroć przed oczami pojawia mi się śliczny wizerunek czarnoskórej Superstarki, ten piękny obrazek podpisany jest niejako chłodnym i z lekka sarkastycznym „no to powodzenia”. Niektórych marzeń nawet ja na głos nie wymawiam, bo i po co? Do tej kategorii zaliczają się również Takara i Ma-Ba Barbie, które pierwszy raz ujrzałam na blogu Erynnis i z miejsca zapragnęłam ich żarliwie. Erynnis opisała historię japońskiej Barbie w sposób wyczerpujący i drobiazgowy, a ja czytając ją odniosłam nieodparte wrażenie, że taka lalka to kosztowne życzenie. Pobieżny rekonesans na ebay’u tylko mnie w tym przeświadczeniu utwierdził. Lalek było mało. I były drogie.

Nie plagiatując wpisu Erynnis powiem jedynie, że Barbie jaką my znamy, opalona, kobieca Superstarka nie przyjęła się w Kraju Kwitnącej Wiśni. Mattel musiał dostosować Barbie do obowiązujących tam kanonów piękna, stała się ona podobna do postaci z mangi i anime. Taka właśnie Barbie, na licencji Mattel’a produkowana była przez Takarę w latach 81-86, a po jej wygaśnięciu Barbie zmieniła imię na Jenny, Mattel zaś podjął współpracę z Bandai trwającą do roku 1991 jako Ma-Ba.

 

Kierując się zasadą „co z oczu to z serca” postanowiłam nie zgłębiać tematu Takara i Ma-Ba Barbie.  Po cóż zadawać sobie taką wymyślną torturę. Niekiedy jednak w przypływie słabości poszukuję tych lalek na ebay’u bez entuzjazmu i bez złudzeń. Mniej więcej dwa tygodnie temu zanotowałam prawdziwy ich wysyp. Moją uwagę zwróciła Ma-Ba Barbie Pet on Pet ubrana w prześliczny króliczy kubraczek. Cena lalki wbiła mnie w siedzenie, ale co mi tam, popatrzeć nie zaszkodzi. Właściciel króliczka miał w ofercie pewną tajemniczą lalkę w pudełku opatrzonym moją ulubioną kombinacją napisów: Barbie + Takara, ale jej cena była zbyt przystępna by mogła być prawdziwa. Lalka posiadała malunek twarzy do złudzenia przypominający Kimono Barbie, nawet ubrana była w kimono, a to już wystarczyło. Pomyślałam sobie, że nieważne kim ta lalka jest, jest moja (bwahahahahahaha – czytaj szaleńczy śmiech)

Lalka przybyła, ale zamiast rozwiać moje wątpliwości, jedynie je namnożyła. Jej pudełko zdecydowanie należało do Barbie, ale napis Casual raczej wskazywałby, że powinna się w nim znajdować lalka ubrana na europejską modę. Googlując lalkę na wszystkie sposoby znalazłam jeszcze inne Barbie z serii Casual City Girl również ubrane w kimono, ale jedyne zdjęcia uroczego dziewczątka w żółtym kimono, to fotografie właśnie mojej lalki, a także pewnej Takara Jenny – Kimono, pas obi różnił się jednak odcieniem zieleni. O oszustwo i podmianę Barbie na Jenny nietrudno. Lalka przytwierdzona była do wewnętrznej tekturki za pomocą 2 gumek! Na grzywce brak charakterystycznego celofanowego zabezpieczenia, brak katalogu, brak stojaka, zaś samo pudełko było już otwierane – taśma klejąca była przecięta.

 źródło: https://picclick.com/%E2%9D%A4%EF%B8%8FTakara-TOMY-Jenny-Tamaki-Kimono-Vintage-2005-105-202898587231.html 

Sama lalka była nowa, nikt nigdy się nią nie bawił. Jej obi zabezpieczone było za pomocą 2 szpilek! Pas do obi zapinany jest na metalowe zatrzaski na modę z lat 80-tych, zaś kokarda mocowana jest wstążeczką. Kimono odwzorowane jest bardzo wiernie, posiada nawet rozcięcia pod pod pachami na  rękawach, a te są prawie tak długie jak samo kimono. Kimono posiada metkę z napisem Takara Co., LTD, opatrzona jest ona również kombinacją kanji, których ja nie potrafię przeczytać. Na stópkach ma skarpetki i sandały. Takara zadbała o bieliznę dla lalki - białe proste figi. Jej biżuteria jest uroczo dziecinna.

Co do tożsamości mojej lalki, to raczej wątpię, by była to Barbie. Mattel podpisuje się pod swoimi produktami, a na lalce w żadnym miejscu (nawet wewnątrz główki) nie ma śladu nich nazwy. Jedyne sygnatury, jakich się dopatrzyłam to TAKARA Japan na plecach lalki, zaś na potylicy tajemnicze K119, które oznacza headmold. Pod tym symbolem kryje się twarz, którą posiadała zarówno Takara Barbie jak i Takara Jenny, a także szereg innych lalek, z których jedynie Ranze brzmi znajomo. Artykulacja lalki jest ograniczona. Głową może ona kręcić jedynie na boki, ale nie w górę czy w dół. Sama główka wykonana jest z bardzo miękkiego winylu. Budowa ciała lalki sugeruje skrętną talię, ale tak nie jest, choć mogło się coś zaciąć jak u leciwych Barbie - to jednak jak mniemam jest dość stara lalka. Nóżki wykonane z winylu posiadają w środku drucik i można je wyginać na dowolny sposób, podobnie jak ręce w łokciach. Stopy Jenny są odlane bardzo detalicznie, każdy paluszek jest zaznaczony, zupełnie jak u Ma-Ba Barbie. Ja w przypływie emocji zapomniałam stópki sfotografować, ale u Erynnis widać ich odlew znakomicie. Pod względem wzrostu, moja tajemnicza lalka jest niższa od standardowej Barbie, ale wyższa od Skipper 1987.

No i wreszcie malunek twarzy. Przeanalizowałam go na wszelkie sposoby porównując moją Jenny ze zdjęciami dostępnymi w sieci. Policzyłam rzęsy, przyjrzałam się każdej kropce, każdej kresce i wiem tyle, że malunek jest piękny i nic poza tym. Po wygaśnięciu licencji na produkcję Barbie w 1986, Takara przemianowała ją na Jenny, utraciwszy prawa jedynie do używania nazwy. Twarz jednak pozostała taka sama. Japońska filozofia nakazuje perfekcjonizm, więc poszczególne egzemplarze są wręcz identyczne! Barbie czy też wczesna Jenny są, przynajmniej dla mnie, niemożliwe do rozróżnienia na podstawie samego tylko malunku twarzy. Co się zaś tyczy reszty, o informacje na temat Takara Barbie / wczesnej Takara Jenny bardzo trudno. W zasadzie najlepiej opisała te lalki właśnie Erynnis, żadne późniejsze wzmianki jakie na ich temat znalazłam nie rzucały żadnego nowego światła na tą kwestię.

Zazwyczaj w moich wpisach staram się zawrzeć mniej lub więcej informatywnej treści. Ten post piszę w nadziei, że Wasza wiedza pomoże uzupełnić braki w mojej. Spodziewajcie się aktualizacji, bo temat mnie zafrasował, będę węszyć niczym rasowy wyżeł! Może coś ciekawego wykopię z czeluści Googla. Naszła mnie również refleksja, ze czas wreszcie zainwestować w jakąś adekwatną literaturę traktującą na temat Barbie. Moja tajemnicza "najprawdopodobniej" Jenny jest przeurocza w jedyny tylko sobie, bardzo mangowy sposób, dlatego pokazuję ją już dziś posiadając na jej temat jedynie tę garstkę informacji. Nie mogłam się też oprzeć i przebrałam ją w Barbiowe ciuchy z motywem Hello Kitty - nader tematycznie, a w głowie kreują mi się kolejne przebierane wpisy. Ślę pozdrowionka!

AKTUALIZACJA: Ha znalazłam moją Jenny, bo to istotnie Jenny i to jedna z tych wczesnych edycji! Jak się cieszę. Nurtowało mnie pytanie odnośnie jej tożsamości, a odpowiedź znalazłam na Flickr. Jeden z użytkowników opublikował zdjęcia katalogów Jenny z własnych zasobów. Katalogi nazywają się Jenny Fashion Journal, a ja naliczyłam ich 21 sztuk. Pierwsze żurnale, aż do numeru 11 włącznie prezentowały Takara Barbie, jej akcesoria i stroje, ale numer 12 i kolejne reklamują już Jenny. Moją Jenny znalazłam w numerze 14 datowanym na rok 1986 - publikowany zapewne krótko po wygaśnięciu licencji Mattel'a. Lalka należy do serii kimono i choć na zdjęciach ciężko dojrzeć twarz i jej szczegóły, to kimono mojej lalki jest bardzo charakterystyczne i to właśnie po nim ją rozpoznałam. Samo kimono jest identyczne - ten sam żółty kolor, te same czarne chlapnięcia i fioletowe wykończenie. Intryguje mnie natomiast pas obi, który na zdjęciach jest znacznie ciemniejszy i różni się pewnymi detalami. Mattel'a znamy dobrze z jego tendencją do fotografowania i reklamowania prototypu, który potrafi znacznie się różnić od ostatecznego produktu, ale coś takiego niezmiernie mnie dziwi u Japończyków, którzy słyną ze swej dokładności. Cóż, powód może być prozaiczny, ot skończył się materiał i trzeba było użyć nowej belki, o nieco innym odcieniu zieleni. Poza tą różnicą wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują na to, że moja lalka to bardzo wczesna Jenny, która z Barbie dzieli niemalże wszystkie cechy, poza imieniem :)